-Za pół godziny uczta! Nie zdążę!- wrzeszczała Pansy Parkinson, wyrzucając swoje rzeczy z kufra.
-Nie rób bajzlu- mruknęła Kelly- Accio Szata!
-Uuu!- Tasha zaklaskała głośno, upinając włosy w wysoki kucyk.
-Brat mnie nauczył- Kelly wzruszyła ramionami.
Nicole przeczesała włosy i uśmiechając się, podeszła do dużego lustra wiszącego w mosiężnej, srebnej ramie. Stwierdziła, że lepiej już nie może wyglądać, więc położyła dłoń na klamce w drzwiach.
-Moment, już wychodzisz? – dziewczyny zamarły w dość dziwnych pozach. Pansy wkładała już ręce do swojej szaty, Tasha trzymała w ustach cienki grzebień, usiłując jednocześnie upiąć włosy. Kelly natomiast wlazła na taboret i balansując na jednej nodze mebla, usiłowała dosięgnąć półki.
-No…właściwie to nie idę na ucztę- wydusiła- Wybieram się na przyjęcie z okazji rocznicy śmierci… z Hermioną- dodała żeby zabrzmiało to choć trochę lepiej.
-Na Merlina…Nikki- westchnęła Kelly- Jak mogłaś wpakować się w coś takiego…
Nie usłyszała jednak co powiedziały na to inne współlokatorki, bo zbiegła szybko do pokoju wspólnego. Ruszyła już w stronę wyjścia, gdy COŚ, a raczej KTOŚ zatrzymał ją:
-Nicole, jak dobrze cię widzieć- dziewczyna gapiła się głupio na Malfoya. Ten sądząc najwyraźniej, że cieszy się na jego widok ciągnął –Słuchaj, chciałem cię przeprosić…
-Przeprosić?!- powtórzyła- Przeprosić?!
-Noo… tak- chłopak udał,że nie zauważył jej pełnego wyrzutów głosu- Zachowałem się jak idiota… chociaż to częściowo twoja wina.
-Moja wina?!
-Gdybyś nie brała strony tych szumowin…
-O!- rozdziawiła usta- Ty… ja… WYNOŚ SIĘ! NIE CHCE Z TOBĄ ROZMAWIAĆ!- po chwili dodała- NIE! TO JA SIĘ WYNOSZĘ!
I bezceremonialnie wyszła z pokoju.
***
Wciąż wciekła weszła do lochu, w którym miało się odbywać przyjęcie.
-Witaj Nicole!- wołały duchy.
-Panienko Delavery- kłaniały się inne.
-Jak samopoczucie?- uśmiechała się do wszystkich, rzucając coś w stylu „Świetnie” albo „Znakomite przyjęcie”.
Nareszcie zobaczyła trójkę ŻYWYCH uczniów stojących w koncie, nie bardzo wiedząc co mają z sobą zrobić.
-Na pewno na uczcie jest pizza. I naleśniki. I kiełbaski- wymieniał Ron.
-Cześć!- przywitała się- To co robimy?
-I jajecznica. I ciasto…
-To… chyba nie jest strefa… odpowiednia dla nas- Hermiona starannie dobierała słowa.
-I babeczki. I kremówki.
-Chodźmy z tąd- podsumował Harry- Mieliśmy przyjść. PRZYSZLIŚMY. Możemy iść.
-I makaron. I kluski. I… co? Tak! Chodźmy z tąd- Ron zaczął kontaktować ze światem rzeczywistym.
Razem udali się do Wielkiej Sali.
Rozmawiali cicho, w obawie że ktoś ich zauważy i wysunie nieprawdziwe wnioski.
-Wygłodniały od Tylku lat… -lodowaty głos wdarł się do umysłu Nicole- Zabić… Czas zabić… nareszcie!
Nie- pomyślała-Tyle czasu już go niesłyszana, a teraz…
-On kogoś zabije!- ku jej zdumieniu wykrzyknął Harry.
***
Tasha Miwellow stała jak wrośnięta i gapiła się na krwisty napis na ścianie.
KOMNATA TAJEMNIC ZOSTAŁA OTWARTA.
STRZEŻCIE SIĘ WROGOWIE DZIEDZICA.
Pod napisem, w środku całego zamieszania stała czwórka rozczochranych uczniów.
Jakimś cudem wśród nich znalazła się Nicole Delavery.
-Ty będziesz następna, szlamo!- krzyknął Malfoy.
Kilka osób spojrzało na niego z oburzeniem.
-Proszę rozejść się do swoich dormitoriów!- zagrzmiał głos profesor McGonagall. Z oporem ruszyła do pokoju wspólnego Slytherinu. Wszędzie słychać było szepty, ktoś coś komuś podawał, wymieniał poglądy i informacje. Tasha szła akurat obok dwóch gryfonek:
-Na pewno wypisał to ten Potter.
-No co ty!- jakiś gryfon wpadł na nie- To ta Delavery… wszystko się zaczęło gdy ona przybyła. Wszystkich nas wymorduje jak Panią Norris- dodał z sztucznym przestrachem.
Dziewczyny wydały z siebie krzyki przerażenia.
-Bzdura, Pani Norris wcale nie jest martwa!- wtrąciła Tasha. Chłopak mruknął coś, co zabrzmiało jak: „żmije wszystko zepsują” i skręcił w lewo, ku wieży Gryffindoru. Tasha obrzuciła go pogardliwym spojrzeniem i sama ruszyła w prawo.
Zamartwiając się tym, co będzie z Nicole zupełnie nie zauważyła profesora Dumbledora.
-Och, przepraszam panie profesorze- zarumieniła się z zakłopotania.
-Nie szkodzi, moja droga. Ja też czasami tak bardzo marzę o czekoladowych żabach, że zapominam gdzie jestem, a tu nagle się okazuje że stoję w szafie pełnej skarpetek.
Tasha wytrzeszczyła na niego oczy.
-No ale nie o tym chciałem z tobą porozmawiać. Chodźmy do mojego gabinetu.
Zaprowadził ją do wielkiej chimery, powiedział „Cytrynowy sorbet!” i po wejściu schodami usiadł w fotelu przy ogromnym biurku, gestem nakazując jej usiąść naprzeciwko. Nie uśmiechał się już, a z jego oczu znikły wesołe błyski.
-O czym p-profesor chciał ze mną porozmawiać?- spytała, a głos trząsł jej się ze strachu.
-Zapewne już wiesz, jak zresztą cała szkoła,- tu uśmiechnął się lekko- że panna Delavery jest tu na moją prośbę.
Dziewczyna skinęła głową. Owszem, wiedziała o tym jednak Nicole nigdy nie powiedziała dlaczego Dumbledore chciał aby ona się tu znalazła.
-Widzisz, Nicole jest bardzo skrytą osobą- zaczął kręcić palcami młynki- i nie znam osoby, poza nią samą która znałaby wszystkie jej sekrety i… talenty.- Dumbledor zmarszczył czoło- Jednakże miałem nadzieję, że ty jako jej przyjaciółka wiesz jednak coś o czym powinienem wiedzieć… może zauważyłaś coś dziwnego… w jej zachowaniu- spojrzał na Tashe, niebieskimi oczami. Dziewczyna natychmiast pomyślała o Malfoyu i tym chłopaku. Jednak w zachowaniu Nikki nie zauważyła nic takiego, a nawet gdyby nie była pewna czy powinna o tym mówić dyrektorowi.
-Ja… nie, panie profesorze.
Dumbledor wciąż patrzył na nią, a ona miała wrażenie jakby przenikał ją wzrokiem i czytał w jej myślach.
-Hmm… no cóż- wstał, a Tasha natychmiast uczyniła to samo- Mam jeszcze jedną prośbę panno Miwellow.
Chciałbym, żebyś zabrała Nicole na spotkanie klubu pojedynków.
Myślę, że już czas… aby przestała ukrywać swoje sekrety.
